Superbird był "krótkotrwałym" samochodem, bo produkowanym go tylko przez rok. Była to wielce zmodyfikowana wersja Plymoutha Road Runner. Całości dopełniał wizerunek Strusia Pędziwiatra i specjalny klakson naśladujący głos telewizyjnego bohatera. Była to odpowiedź koncernu Chryslera na wyścigowego Dodge'a Daytonę z 1969 roku.
Wówczas niekwestionowanym zwycięzcą na torach NASCAR był Ford Torino Talladega, toteż przygotowany zawczasu bardziej aerodynamiczny Superbird był odpowiedzią. Ponadto szefowie Plymoutha chcieli skusić znanego kierowcę Richarda Petty'ego do powrotu.
Jak wiadomo, jesienią roku 1968 Richard Petty przeszedł z Plymoutha do Forda. Superbird miał być bodźcem do powrotu Petty'ego do stajni Plymoutha. Jak wiadomo, skutecznym. Petty na Superbirdzie wygrał w sumie osiem wyścigów w roku 1970 lub zajmując wysoko notowane miejsca (nie tylko drugie czy trzecie). Po wielu latach Superbird objawił się jako filmowy "Król" z numerem startowym 43, siedmiokrotny zwycięzca w filmie "Auta" z 2006 roku. A głosu "Królowi" użyczył nie kto inny jak właśnie Richard Petty.
Przygotowany z myślą o startach w NASCAR Superbird był w istocie zmodyfikowanym Road Runnerem jako odpowiedź Plymoutha na Dodge'a Daytonę z 1969, z siostrzanej dywizji koncernu Chryslera. Dodge Charger 500 był pierwszym amerykańskim samochodem projektowanym z użyciem tunelu aerodynamicznego i analiz komputerowych. Badania te zaowocowały dodaniem wydłużonego klinowego przodu i wysokiego statecznika na klapie bagażnika.
Superbird w porównaniu z Daytoną miał bardziej opływowe nadwozie, przedni "nos" był też inny niż u Daytony. Wersja drogowa Superbirda miała chowane reflektory przednie (z tworzywa sztucznego). W porównaniu z Road Runnerem przód był dłuższy o 19 cali (!). Stateczniki wykonane z tworzywa sztucznego zwiększały docisk powietrza na górę nadwozia. Wysokość kładki pomiędzy statecznikami wynikała z jak najmniejszego oporu jak i konieczności otwarcia bagażnika.Przez prawie 30 lat od premiery Superbirda specjalne dane techniczne i aerodynamiczne były zazdrośnie strzeżoną tajemnicą koncernu Chryslera.
Wloty powietrza na tylnych błotnikach zostały zamaskowane z powodu konieczności poszerzenia nadkoli, jako że nie było innej możliwości wstawienia szerszych opon rajdowych. Istotny aspekt stanowiła także wentylacja.
Przepisy homologacyjne NASCAR wymagały, że samochody dopuszczone do startu w wyścigach musza mieć odpowiedniki w postaci seryjnych aut drogowych w określonej ilości. Na rok 1970 ten limit wynosił od minimalnych 500 egzemplarzy po jednym egzemplarzu dla dwóch punktów dilerskich w całych Stanach. Inny przepis wymagał, że takie samochody powinny były być dostępne w salonach. W przypadku Plymoutha minimalna liczba Superbirdów wynosiła 1920 sztuk. Z powodu zmian dotyczących emisji spalin oraz podwyższonych stawek ubezpieczeniowych, Superbird był produkowany tylko przez rok.
Do Superbirda można było zamówić następujące agregaty napędowe: 426 Hemi, 440 Super Commando z pojedynczym 4-gardzielowym gaźnikiem lub 440 Super Commando z trzema dwugardzielowymi gaźnikami.
Często wybierano silnik 440. Wersje Six Pack są rzadkością. Ogólnie sądzi się, że do dzisiaj przatrwało ponad tysiąc Superbirdów. Ponadto należy doliczyć klony budowane na bazie Road Runnera lub Satellite.
Tylko 135 Superbirdów miało fabrycznie silniki 426 Hemi. Silnik 440 był nieco tańszy w produkcji, więc siłą rzeczy drogowa wersja silnika 426 używanego w wyścigach została dopuszczona do homologacji po wyprodukowaniu minimalnej liczby wyprodukowanych Superbirdów.
Naklejki "Superbird" były umieszczone na zewnętrznych krawędziach tylnych stateczników. Był to wizerunek Strusia Pędziwiatra z kreskówki (tutaj w rajdowym kasku). Mniejszy wizerunek zwierzaka pojawia się także na drzwiach kierowcy.
Superbird z takim wydłużonym przodem wyglądał bardzo efektownie, jednak w wyścigach pod tym względem spisywał się raczej średnio. Powodem była między innymi waga nosa Superbirda i stateczników. Nos i stateczniki stawały się przydatne jedynie po przekroczeniu szybkości 60 mil na godzine (96 km/h).
Według statystyk koncernu Chryslera wyprodukowane miało być jedynie 1920 sztuk Superbirdów, zaś z kolei inne dane mówią o wyprodukowaniu 2783 sztuk. Ogółem wyprodukowano na pewno 1935 Superbirdów na rynek amerykański oraz pomiędzy 34 a 47 Superbirdów na rynek kanadyjski.
Z powodu ciągłych zwycięstw Superbirdów i Dayton, NASCAR na rok 1971 tak zmienił przepisy, by auta innych marek też mogły wygrać. Zmiany dotyczyły pojemności silników. Nie można było już startować autami z silnikami o pojemnościach większych niż 350 cali sześciennych (5,0 l). Ten stosunek pojemności silnika do wagi samochodu miał większe znaczenie niż przedtem. Ponadto zaczął się także trend do zmniejszania prędkości panujących na torach NASCAR, rzędu 200 mil na godzinę (320 km/h) i więcej.
Koncern Forda był zupełnie zaskoczony pojawieniem się Superbirda i przygotował wtedy specjalną wersję Torono Cobry z wydłużonym, prawie batmobilowym nosem, jednak samochód ten nigdy nie wystartował własnie z powodu zmiany przepisów.
Design Superbirda był oceniany jako raczej ekscentryczny, większość klientów ze sportową żyłką wybierała Road Runnera. Toteż wiele z Superbirdów przez kilka lat stało niesprzedanych w salonach Plymoutha. Pewną część Superbirdów przerobiono z powrotem na bardziej normalne Road Runnery, by opróżnić sale dilerskie i magazynowe. Z kolei kilka firm oferowało przeróbki seryjnych Road Runnerów i Satellite na Superbirdy. Obecnie Superbirdy są cenionymi samochodami kolekcjonerskimi osiągającymi ceny nierzadko stu tysięcy dolarów wzwyż.
Superbird tak jak Daytona był produkowany tylko przez rok (odpowiednio 1970 i 1969).
Wymiary:
Rozstaw osi: 117.0 in (2,972 mm), długość: 221 in (5,613 mm), waga: 3,841 funtów (1,742 kg).
Skrzynia biegów: 4- lub 3-biegowa mechaniczna lub 2-biegowy automat.
Rozstaw osi: 117.0 in (2,972 mm), długość: 221 in (5,613 mm), waga: 3,841 funtów (1,742 kg).
Skrzynia biegów: 4- lub 3-biegowa mechaniczna lub 2-biegowy automat.
Prześwit wynosił 7,2 cale.
Silniki (wszystkie V8):
426 Hemi,
440 Super Commando z pojedynczym 4-gardzielowym gaźnikiem,
440 Super Commando z trzema dwugardzielowymi gaźnikami.
