Historię firmy należy zacząć od wspomnienia o poprzedniej firmie, która dała początek producentowi luksusowych samochodów. Firma nazywała się Heinz, Pierce and Munschauer, i została założona jeszcze w 1865 roku. Firma ta specjalizowała się w ówczesnych sprzętach wyposażenia domowego. Specjalnością firmy były artystycznie zdobione klatki dla ptaków. W 1872 George Norman Pierce wykupił udziały od swoich biznesowych partnerów, zmienił nazwę na George N. Pierce Company oraz dodał rowery do swojej oferty.
Na przełomie wieków właściciel zainteresował się motoryzacją, czego dowodem był automobil z napędem parowym, zbudowanym na licencji Overmana. Pojazd ten okazał się mechaniczną porażką, jednak pan Pierce nie poddał się. W 1901 roku skonstruował swój pierwszy automobil z silnikiem jednocylindrowym i 2-biegową skrzynią (bez biegu wstecznego). Pojazd ten miał wdzięczną nazwę Motorette (Motorynka). Pojazd ten został zbudowany na licencji francuskiego De Dion-Boutona.
W 1903 roku ukazał się nowy model, Arrow napędzany dwucylindrowym silnikiem. W następnym roku pan Pierce zdecydował się wyspecjalizować w produkcji większych i droższych samochodów. I tak ukazał się nowy model, Great Arrow. Samochód ten okazał się dużym sukcesem, największym w historii firmy. Solidnie zbudowany pojazd wygrał wyścig wytrzymałościowy Glidden Tour w 1905 roku. Trasa liczyła 1100 mil i biegła od Nowego Jorku do Bretton Woods w stanie Hampshire. Trzydzieści trzy auta stanęły na starcie. Zwycięskim kierowcą był członek rodziny Pierce'ów, Percy.
W 1909 roku amerykański prezydent William Howard Taft zamówił cztery samochody do obsługi wydarzeń oficjalnych. Dwa z nich stanowiły Pierce Arrow, pozostałe automobile marki White.
W 1910 roku umarł George N. Pierce. Dwa lata później projektantem samochodów został Herbert M. Dawley. Tu ciekawostka, Dawley był później szefem aktorów na Broadwayu. Dawley projektował samochody Pierce-Arrow aż do 1938 roku, do ogłoszenia bankructwa firmy. Do 1914 roku firma produkowała motocykle, później skupiła się wyłącznie na produkcji samochodów.
Na ten sam rok samochody Pierce-Arrow otrzymały chwyt stylistyczny, charakterystyczny wyłącznie dla aut tej marki. Mowa tu o przednich reflektorach. W samochodach konkurencji przednie reflektory były osobną częścią i były umieszczone na wspornikach na błotnikach. W pierce-arrowach było natomiast łagodne przejście z błotnika do reflektora. Firma opatentowała ten pomysł. Tu mała uwaga, klient mógł sobie zażyczyć zwykłe konwencjonalne reflektory.
Samochody tej marki stały się wyznacznikiem luksusu i bogactwa. Toteż wśród właścicieli można było spotkać gwiazdy Hollywoodu czy rekinów finansjery. Także członkowie europejskich rodzin królewskich trzymali w garażach automobile tej marki. Rychło wykształciło się określenie luksusu, zawierające się w literach 3P, będące synonimem motoryzacyjnego luksusu (Packard, Peerless i Pierce-Arrow). Wsród znanych właścicieli nalezy wymienić amerykańskich prezydentów Woodrowa Wilsona i Warrena Hardinga (jechali oni takimi samochodami na inaugurację swojej prezydentury). Inżynier motoryzacyjny Frank Gibreth kazał swój samochód przedłużyć (rozstaw osi wynosił aż 3,73 m) oraz wyposażyć w wiele dzwonków, pobrzękujących podczas jazdy. Miało to oznajmiać pojawienie się właściciela i jego dużej rodziny na drodze rzekomo ze względów bezpieczeństwa. Japoński aktor Sessue Hayakawa grywający w Hollywood i Europie zamówił sobie pierce-arrowa z pozłacanym złotym nadwoziem. Ponieważ aktor ten był znany z licznych romansów, to przy jego ekstrawaganckim stylu życia, taka ostentacja bogactwa drażniła nawet bogatych Amerykanów. Było to także jednym z powodów amerykańskich uprzedzeń do Azjatów.
Reklamy Pierce-Arrowa były bardzo wyszukane pod względem artystycznym. W przeciwieństwie do reklam konkurencji, podobizna samochodu była raczej słabo wyeksponowana lub znajdowała się na dalszym tle. Zazwyczaj dobrze widoczna była tylko część samochodu. Auto przedstawiano w eleganckich i modnych zestawieniach kolorystycznych. Czasem samochód przedstawiano go w nietypowych sceneriach, raczej nietypowych dla aut tej klasy, np. Dziki Zachód czy tereny rolnicze. Było to nawiązanie do wytrzymałości i jakości samochodów.
Wiele używanych pierce-arrowów zostało kupionych przez jednostki pożarnicze i następnie przerobionych na profesjonalne wozy strażackie. Przedłużano zazwyczaj rozstaw osi oraz zabudowywano sprzętem pożarniczym. Wiele z takich wozów służyło przez ponad 20 lat z okładem (!).
W 1928 roku firma Studebaker przejęła kontrolę nad firmą. Korzyści z połączenia obu firm były umiarkowane. Przede wszystkim połączono działy inżynierskie oraz sieci handlowe. Generalnie Pierce-Arrow były sprzedawane w rodzimych punktach dilerskich i punktach Studebakera. W 1929 roku nowopowstała firma wycofała wysłużony silnik sześciocylindrowy zastepując go nowym ośmiocylindrowym rzędowym silnikiem o pojemności 366 cali sześciennych. Nadal utrzymywano markę Pierce-Arrow.
W 1936 roku firma podjęła się produkcji przyczep kempingowych, znanych jako Pierce-Arrow Travelodge. Ponadto firma wypuściła nowy model znany jako V-12. Wedle założeń miał to być najbezpieczniejszy i najdroższy automobil w Ameryce. Firma Pierce-Arrow była jedynym producentem luksusowych aut, który nie produkował tańszego zamiennika luksusu. Taka strategia biznesowa zaowocowala brakiem płynności finansowej. Inne rozwiązanie wybrała firma Packard, oferując model 120. Brak funduszy nawet na rozwój firmy zmusił firmę Pierce-Arrow do ogłoszenia upadłości. Ostatnim automobilem marki Pierce-Arrow był samochód wykonany dla firmowego inżyniera, Karla Wise'a. Samochód zmontowano z pozostałych części w magazynach firmy. Aukcja całego majątku firmy odbyła się w piątek 13-tego maja 1933 roku. Sprzedano wtedy cały majątek firmy, w tym prawdopodobnie czterdzieści automobili Pierce-Arrow zmontowanych z magazynowych części, w tym ten dla wspomnianego Karla Wise'a. Fabryczne wyposazenie do produkcji wozów pożarniczych zostało wykupione przez firmę Seagrave. Tym samym firma Pierce-Arrow przestała istnieć.
W latach 60-tych Virgil Exner planował zaprojektować Pierce-Arrow z nowym nadwoziem, skończyło się na szkicu nadwozia. W 2006 roku grupa szwajcarskich entuzjastów użyła nazwy Pierce-Arrow II do nazwania samochodu zaprojektowanego przez niemieckiego projektanta przemysłowego Luigi Colaniego. Samochód miał dziesięciolitrowy 24-cylindrowy (!) silnik.
Reasumując, firma Pierce-Arrow jest synonimem przedwojennego motoryzacyjnego amerykańskiego luksusu i taką powinno się ją zapamiętać.
Pierce-Arrow cars' index
