Prototyp modelu Charger 500 miał automat Torqueflite'a, silnik Hemi 426 i białe wnętrze. Po pokazach samochód ten został zatwierdzony do produkcji seryjnej. Był jednym z trzech nowych modeli wprowadzonych we wrześniu 1968 roku. Standardowym silnikiem w Chargerze 500 był V8 440 Magnum, lecz według fabryki to silnik Hemi 426 był standardem. Standardem był także automat Torqueflite, zaś wyposażenie było identyczne co w wersji R/T.
Model ten był sprzedawany w cenie 3842.00 dolarów. Za silnik Hemi 426 trzeba było dopłacić 648.20 dolarów. Lista opcji była dostępna pod kodem A11 i V88. Ponadto osobną opcją była klimatyzacja w przypadku wyboru silnika Magnum 440 za ekstra dopłatą 357,65 dolarów. Pasy nadwozia były dostępne w kolorach czerwonym, czarnym i białym.
Z całej liczby pięciuset Chargerów 500 tylko 392 egzemplarze miały wersję drogową. Reszta została kupiona przez rajdowców, którzy je rozebrali w celu gruntownej modyfikacji. Tylko 67 sztuk zostało zamówionych z silnikiem 426. Z tej liczby 27 miało ręczną 4-biegową skrzynię biegów, pozostałe 40 sztuk miało automat Torqueflite.
Wbrew nadziejom szefostwa Dodge'a, model Charger 500 nie osiągnął sukcesów w wyścigach NASCAR przegrywając rywalizację z Fordem. Z pewnością był najszybszy na dystansie krótszym od jednej mili (1,6 km).
