Na rok 1980 Cordoba ukazał sie z innym, wyraźnie mniejszym nadwoziem. Auto było ponadto osadzone na innej platformie nazwanej J. Na tej płycie pochodzącej jeszcze z 1976 roku budowano wcześniej Plymoutha Volare oraz bliźniaczy model Chryslera Cordoby, Dodge'a Miradę. W 1981 roku Chrysler przywrócił do życia markę Imperial i wykorzystał do tego także płytę J.
Samochody Chrysler Cordoba i Dodge Mirada były napędzane tym samym sześciocylindrowym silnikiem o pojemności 225 cali sześciennych. Choć ten silnik był bardzo solidny, to jednak nie można było nim wykrzesać rakietowych przyspieszeń. Klienci żądni mocniejszych wrażeń mieli do wyboru opcjonalną widlastą ósemkę o pojemności 318 cali szesciennych (5,2 l). Ten silnik był zaś standardem w Imperialach na lata 1981-83. Klienci kupujący Cordobę na rok 1981 mogli zamówić jeszcze mocniejszy silnik, była to V8 o pojemności 360 cali sześciennych (5,9 l). Ponieważ mniej niż 100 klientów zamówiło cordobę z silnikiem 360 (5,9 l), rok później wycofano z oferty ten silnik. Odtąd od 1981 roku w ofercie były dostępne dwa silniki sześciocylindrowy rzędowy 225 (3.7 l) oraz opcjonalny 318 V8 (5,2 l) aż do końca produkcji w 1983 roku.
Z racji radykalnie zmienionego designu i stylistycznie mało atrakcyjnego, klienci nie spieszyli się do salonów Chryslera. Toteż sprzedaż była mniej niż niezadowalająca. Ogólna tendencja w amerykańskim przemyśle motoryzacyjnym objawiajaca się zmniejszaniem wielkości samochodów, dotknęła także samochody z wyższej półki cenowej.
Trzeba wspomnieć, że przykładowo Chevrolet Monte Carlo i Ford Thunderbird miały w tych czasach zmniejszone nadwozia, jednak ich design był o wiele atrakcyjniejszy. Choć te modele nie zmniejszyły się do rozmiarów Cordoby drugiej generacji, to jednak ich producenci wyeliminowali rozmaite błędy. W przypadku Cordoby tak się nie stało. Było już wtedy jasne, że koncern Chryslera pod wodzą Lee Iacokki zamierza skupić się na produkcji małych przednionapędowych samochodów z silnikami cztero- i sześciocylindrowymi. Taka zmiana była nie do pomyślenia w Ameryce w tamtych latach. To też między innymi zadecydowało o zatrzymaniu produkcji Cordoby na rok 1983.
Jako ciekawostkę warto odnotować, że Cordoby obu generacji były używane w startach NASCAR. Kierowca Buddy Arrington startował cordobą drugiej generacji w latach 1982-84, używał też na przemian dodge'a miradę i imperiala. Trudno powiedzieć, by Chrysler Cordoba był bardziej aerodynamiczny niż inne Mopary, dość, że nie zajął wyższego miejsca niż 15-tego w jakimkolwiek z wyścigów.
Reasumując, Chrysler Cordoba jest całkiem wdzięczną bazą kolekcjonerską, przy czym cenniejsze są egzemplarze z pierwszej generacji zwłaszcza z okrągłym reflektorami (1975-78), zaś egzemplarze z drugiej generacji są znacznie mniej pożądane. Gwoli sprawiedliwości trzeba wspomnieć, że wersja LS jest namiastką dawnego modelu 300.
Wymiary:
Rozstaw osi: 112.7 cali (2,863 mm)
Długość 209.8 cali (5,329 mm) (1980)
Szerokość: 72.7 cali (1,847 mm)
Wysokość: 53.3 cali (1,354 mm)
Waga: 3,446 funtów (1,563 kg)
Rozstaw osi: 112.7 cali (2,863 mm)
Długość 209.8 cali (5,329 mm) (1980)
Szerokość: 72.7 cali (1,847 mm)
Wysokość: 53.3 cali (1,354 mm)
Waga: 3,446 funtów (1,563 kg)
Silniki:
- sześciocylindrowy rzędowy o pojemności 225 cali sześciennych (3,687 ccm)
jednogardzielowy, moc 90 bhp (67 kW; 91 PS) (1980) rok później moc tego silnika została obniżona
jednogardzielowy, moc 90 bhp (67 kW; 91 PS) (1980) rok później moc tego silnika została obniżona
3-biegowy automat A904
- widlasty ośmiocylindrowy o pojemności 318 cali sześciennych (5,211 ccm)
dwugardzielowy, moc 120 bhp (89 kW; 122 PS) (1980), rok później moc tego silnika została podwyższona
dwugardzielowy, moc 120 bhp (89 kW; 122 PS) (1980), rok później moc tego silnika została podwyższona
3-biegowy automat A904
