George Romney, pierwszy prezes nowopowołanego koncernu American Motors nie zamierzał wszczynać walki z Wielką Trójką, która specjalizowała się w produkcji większych samochodów i zdecydował o wyspecjalizowaniu się koncernu w produkcji i rozwoju mniejszych i kompaktowych samochodów. Nash i Hudson słabo sobie radziły na rynku, który był zdominowany albo przez duże albo małe samochody. Toteż Romnej upatrzył sobie szansę w produkcji samochodów mid-size. Dodatkową zachęta miał być odważniejszy design i większa moc silników.
Prace nad nową widlastą ósemką rozpoczęły się w 1955 roku pod okiem głównego inżyniera Meade Moore’a i Davida Pottera, którzy zostali ściągnięci z koncernu Kaiser-Frazer. Pomysł na nowy silnik pojawił się z powodu wygaśnięcia wzajemnego porozumienia biznesowego dotyczącego wspólnej pomocy inżynierskiej i produkcji silników dla czterech marek: Nasha, Hudsona, Studebakera i Packarda. Romney zdecydował o produkcji takiego silnika u siebie. Nowy silnik zadebiutował w połowie 1956 roku w modelach Nash Ambassador Special i Hudson Hornet. W ówczesnych czasach był to najmniejszy silnik V8 w USA, jednak niebagatelna była jego moc: 190 KM (142 kW; 193 PS). Moc ta była większa niż widlasta ósemka współczesnego mu Chevroleta.
Za design modelu Rambler odpowiadali zdolni projektanci Edmund E. Anderson i Bill Reddig. Samochód wyróżniał się odwróconym słupkiem C. Projektanci inspirowali się także projektem Nasha-Healeya autorstwa Pinin Fariny, od którego “pożyczyli” potraktowanie przednich świateł. Światła te zostały wkomponowane w podłużny kratkowany grill. Wtedy też zdecydowano o produkcji tego modelu pod osobną marką Rambler. De facto, Rebel z lekkim nadwoziem, tylnym napędem i mocnym silnikiem V8 jest słusznie uważany za pierwszego seryjnego muscle cara.
Wszystkie Rebele były oferowane wyłącznie z nadwoziem czterodrzwiowy hardtop.
Debiut Rebela miał miejsce w grudniu 1956 roku i był wielkim zaskoczeniem. Większość ludzi oceniała Rebela jako naprawdę „prawdziwy samochód”. Stosunkowo lekka waga, mały 108-calowy rozstaw osi (2,734 mm) i duża moc silnika czyniły z Rebela pogromcę europejskich wozów. Nowością był już sam silnik. Widlasta ósemka o pojemności 327 cali sześciennych (5,4 l) w samochodzie średniej wielkości była niemal herezją. Co ważne, Wielka Trójka nie miała niczego w zanadrzu. Choć koncern AMC był znany raczej z ekonomicznych, małych czy niszowych samochodów, to jednak ten nowy model z większym silnikiem był raczej typowy dla Chevroleta, Forda czy Plymoutha. Wedle redaktorów z Motor Trend był to najszybszy amerykański samochód osobowy.
Wszystkie Rebele wychodziły ze skrzynią mechaniczną lub automatem kupowanym od General Motors. Był to czterobiegowy Hydra-Matic. W wersji z manualem był nadbieg.
Do tego dochodziły podwójny wydech, zawieszenie heavy-duty z amortyzatorami firmy Gabriel. Przy standardowym silniku przyspieszenie do 60 mil na godzinę wynosiło bardzo dobre 7,5 sekund. Przyspieszenie od zera do 60 mil na godzinę (0-97 km/h) wyniosło 7.5 sekund, zaś moc wynosiła 255 KM (190 kW, 259 PS). Zaś lekka monokokowa konstrukcja bardzo odelżyła masę wozu. W przeliczeniu stosunek wagi do mocy wyniósł 13 funtów (około 7 kg) na jeden KM. Był to bardzo dobry rezultat biorąc pod uwagę ówczesnie produkowane auta. Te wyniki bardzo kontrastowały z osiągnięciami modelu Volkswagena 45.
Trzeba nadmienić, ze silnik instalowany w Rebelu różnił się od tych montowanych w modelach Ambassador i Hudson Hornet. W tych ostatnich były silniki V8 327. Ponadto tam popychacze były mechaniczne i miały wyższy stopień sprężania.Moc obu silników była podobna i szacowana na 220 KM, możliwe więc, ze moc silnika Rebela była niedoszacowana.
Standardem było serwo kierownicy i hamulców (bębnowych), także w pozostałych modelach Ramblera. Rebela można było zamówić tylko z jednym kolorem srebrnego koloru metalik oraz z aluminiowymi wstawkami anodyzowanymi na złoty kolor. Miękka deska rozdzielcza i lusterka, blokada drzwi dla ochrony przed dziećmi oraz pasy bezpieczeństwa były opcją. Opcją była pompa świeżego powietrza zintegrowana z klimatyzacją. Kosztowała ona 345 dolarów.
Ciekawostką techniczną był elektroniczny (!) wtrysk paliwa. Była to opcja dostępna właśnie w modelu Rebel, nazywała się Bendix „Electroprojector”. Rebele wyposażone w taką opcję zadebiutowały efektownie na próbnych startach na torze Daytona Beach. Dokładniej, były to silniki o mocy 288 KM (214,8 kW). Należy więc uznać, ze Rebel był pierwszym na świecie produkowanym wozem z elektronicznym wtryskiem paliwa. Dziennikarze miesięcznika „Motor Trend” testowali auto i z zaskoczeniem stwierdzili, że Rebel z elektronicznym wtryskiem paliwa był szybszy (!) od Corvetty z tego samego rocznika wyposażonej w mechaniczny wtrysk paliwa.
Debiut gadżetu Bendixa miał miejsce w grudniu 1956, zaś biuletyn prasowy na jego temat ukazał się w marcu następnego roku. Elektroniczny wtrysk paliw firmy Bendix kosztował 395 dolarów, jednak z powodów produkcyjnych (kłopoty z dostawcami), ta opcja była dostępna dopiero od 15 czerwca 1957 roku. Toteż bardzo mało ludzi mogło się o niej dowiedzieć. W sumie bardzo niewiele egzemplarzy (głównie przedprodukcyjnych) było wyposażonych w gadżet Electroprojector. Gadżet ten był o wiele bardziej zaawansowany technicznie niz podobne wtryski paliwa. Świetnie sie sprawdzał w ciepłej i gorącej te,mperaturze, jednak był bardzo podatny na awarie w zimniejszych temperaturach. W rezultacie w toku produkcji zrezygnowano z tej opcji i instalowano odtąd czterogardzielowy gaźnik. Jednak ta opcja jest zaznaczona w książkach naprawczych Ramblera z tego okresu.
W sumie wyprodukowano 1,500 sztuk egzemplarzy Ramblera Rebel na rok 1957.
Silnik:
V8 327 (5.4 l)
Skrzynia biegów:
3-biegowy manual z nadbiegiem
4-biegowy automat Hydra-Matic
Wymiary:
Rozstaw osi: 108 cali (2,743 mm)[6]
Długość: 191.14 cali (4,855 mm) lub 198.89 cali (5,052 mm) z opcjonalnym kołem zapasowym na zderzaku.
Szerokość: 71.32 cali (1,812 mm)[6]
Wysokość: 58.48 cali (1,485 mm)
