Nieprzypadkowo trzecia generacja Thunderbirdów wyglądała jak pocisk wystrzelony z wyrzutni rakiet w przestrzeń miedzygwiezdną. Projektant Bill Boyer, szef designu T-Birda, chciał zaprojektować nowe cudo techniki, bedąc pod wpływem ciągu wydarzeń politycznych, rozgrywających się wokół Kuby a obejmujących nieudany desant w Zatoce Świń i następnie kryzys rakietowy oraz deklarację Chruszczowa o wycofaniu rakiet z Kuby.

     Model Sport Roadster był najlepszym ucieleśnieniem tego modelu robionego w latach 1961-63. W jednej chwili można go było z czterosobowego kabrioletu przemienić w dwuosobowy roadster. Było to echo modelu T-Brda z roku 1955, dwuosobowego roadstera.

    Szybki, ekskluzywny T-Bird był deklaracją koncernu Forda, że nie zamierza w przeciwieństwie do konkurencji robić mniejszych i tańszych wozów. Odpowiedź GM brzmiała: "rozsądne używanie samochodu jest jedynym rozwiązaniem potrzeb Ameryki w dziedzinie taniego transportu". Jednak budowanie samochodów, które wyglądały jak pociski balistyczne i rakiety międzyplanetarne było znaczniej bardziej interesujące i bardzo zyskowne.

     Lotnicza stylistyka deski rozdzielczej nie była niczym nadzwyczajnym. Wnętrze było stworzone wokół prominentnej konsoli dzielącej przednią część pasażerską na dwa osobne kokpity.

     Posiadacze Thunderbirdów nie byli zazwyczaj młodymi ludźmi, a odchylana w bok kierownica ułatwiała dostęp bardziej korpulentnym osobom. Barwiona szyba, elektryczne szyby i siedzenia oraz radio nadające na falach AM/FM były najczęściej zamawianymi opcjami. Można było nadwozie T-Birda zamówić w 18 kolorach lub 24 kombinacjach dwukolorowych.

    Silnikiem napędzającym owe potężne monstrum był V8 o pojemności 390 cali sześciennych pozwalającym osiągnąć 60 mil w ciągu 8 sekund i rozpedzić je do szybkości rzędu 120 mil. Silnik ów miał trzy gażniki Holleya i pięć głównych zaworów. Silniejszym silnikiem była jednak jednostka o pojemności 427 cali sześciennych i mocy 425 KM.

  Nota 1: Całkowita produkcja wyniosła 78011 sztuk. Ford nie prowadził szczegółowej dokumentacji odnośnie wersji Landau i Sport Roadster z wyjątkiem podstawowej wersji nadwoziowej hardtop i kabriolet. Dlatego jest podawana łączna ilość sztuk.
  Nota 2: Numer i rodzaj nadwozia w przypadku wersji Sports Roadster był 85 i po wyprodukowaniu 558 sztuk zmieniono na cyfrę 89 w ceku zrównoważenia produkcji modelu. Zmiana numeru z 85 na 89 miała miejsce przy numerze seryjnym 2Y 89 Z 127027. Ostatni model Sports Roadster miał numery seryjne 2Y 85Z 114640.

Silnik Thunderbird 390 V8: górnozaworowy żeliwny, pojemność 390 cali sześciennych, wiercenie&suw: 4.05x3.78 cali, stopień sprężania 10,5:1; moc 340 hP przy obtotach 5000, trzy dwugardzielowe gaźniki Holleya, numer seryjny M

Silnik Thunderbird 406 V8: górnozaworowy żeliwny, pojemność 406 cali sześciennych, wiercenie&suw: 4.13x3.78 cali, stopień sprężania 11,3:1; moc 385 hP przy obtotach 5800, czterogardzielowy gaźnik Holleya, numer seryjny B

Silnik Thunderbird 405 Special V8: górnozaworowy żeliwny, pojemność 406 cali sześciennych, wiercenie&suw: 4.13x3.78 cali, stopień sprężania 11,3:1; moc 405 hP przy obtotach 4800, trzy dwugardzielowe gaźniki Holleya, numer seryjny G

  Masa: rozstaw osi - 113 cali; długość - 205 cali; opony - 7.50x14.

 Opcje:
radio i antena - 113 $;
silnik V8 340 hP TriCarb - 242 $;
klimatyzacja Select Aire - 415 $;
barwiona szyba - 43 $;
(rayon) opony z białymi nakładkami 6.00x14 - 42 $;
(nylon) opony z białymi nakładkami 6.00x14 - 70 $;
elektryczne szyby - 106 $;
elektryczne fotele, 4 pozycje u kierowcy lub pasażera - 92 $;
pasy bezpieczeństwa z przodu - 23 $;
spryskiwacze szyby - 14 $;
dwukolorowe malowanie - 26$;
chromowane felgi - 373$;
skórzana tapicerka i aplikacje - 106$;

 Inne: Thunderbirdy zadebiutowały 12 października 1961. Ogółem wyprodukowano 75536 sztuk osiągając drugi wynik po rekordowym roku 1955. Lee Iacocca był wiceprezesem koncernu i ponownie generalnym dyrektorem Ford Division w tym roku.

Simple Image Gallery Extended