Nieznana obecnie marka, której historię warto przybliżyć. Powstała ona za sprawą przedsiębiorcy Kinseya Stone'a, który wcześniej był animatorem i promotorem wyścigów konnych. Zainteresowawszy się na poważnie motoryzacją założył on w 1909 roku swoją firmę Lexington Motor Company z siedzibą w Lexington w stanie Kentucky. Kilka miesięcy później firma przeżyła niespotykany rozwój za sprawą grupy innych przedsiębiorców z miasta Connersville w stanie Indiana. Zauważyli, że firma Lexington była bardziej kojarzona z końmi i wyścigami hipicznymi aniżeli z motoryzacją. Postanowili zainwestować w firmę i przenieśli wtedy całą firmę do swego rodzinnego miasta.
Tak jak większość producentów motoryzacyjnych w tym stanie, Lexington był tzw. assemblerem, czyli producentem samochodu z gotowych części i podzespołów dostarczanych przez inne firmy. Najbardziej popularne modele to Thoroughbred Six i Minute Man Six.
Firma mieściła się w nowo wybudowanej fabryce na Zachodniej Osiemnastej Ulicy pod numerem 800 w tzw. parku przemysłowym McFarlana, zaś główna siedziba firmy na Columbia Avenue 1950. Głównym inżynierem w firmie był John Moore, który nie próżnował i stale wprowadzał ulepszenia techniczne. Jego wynalazkiem był tzw. mnogi wydech dla lepszej mocy silnika. Silnik miał o 30 procent więcej mocy w stosunku do poprzednika. Każdy cylinder miał swój wydech. Stosowano podwójne rury wydechowe i tłumiki.
W 1912 roku firma Lexington wystawiła swoje samochody do wyścigów Glidden Tour i Indianapolis 500.
W 1913 roku finansowe problemy firmy zostały rozwiązane z chwilą wejścia przedsiębiorcy E.W. Ansteda. Wykupił on firmę z zamiarem składania samochodu marki Howard napędzanego sześciocylindrowym silnikiem. Howardy zostały zamówione przez firmę z Chicago. Firma wtedy została przemianowana na Lexington-Howard. Zaś stosowane do tej pory silniki czterocylindrowe zostały zastąpione mocniejszymi sześciocylindrowymi silnikami Ansteda. Występowały one w dwóch wersjach light i supreme. Lexingtony z tego okresu miały nowoczesniejszą sylwetkę i mocniejsze silniki. Zaś w 1916 roku firma zamawiała silniki Continentala.
Rok wcześniej, w 1915 roku, miała miejsce rozbudowa fabryki. Powstała wtedy nowa hala fabryczna, a w cztery lata później dobudowano kolejną.
W 1917 roku Moore zastosował w lexingtonach nową ramę podwoziową ze sztywnym krzyżakowym wzmocnieniem. Rama ta wyeliminowała nieprzyjemne odgłosy stukania drzwi o nadwozie. Zaś samochód otrzymał hamulec bezpieczeństwa dołączony do wału napędowego. Rok później lexingtony otrzymały nowe nadwozia ze specjalnym zdejmowanym dachem. Dachy były produkowane przez firmę z Connersville, Rex Manufacturing Company.
W tym samym roku, przedsiębiorca Ansted założył inną firmę Ansted Engineering Company w celu wykupienia firmy motoryzacyjnej Teetor-Harley Motor Corporation z Hagerstown w stanie Indiana. Rok później, w 1919, zbudowano nową halę pod budowę silników Ansteda. Połączone hale fabryczne Lexingtona i Ansteda miały powierzchnię 25 tysiecy metrów kwadratowych.
W 1920 roku firma Lexington zbudowała dwa specjalne automobile. Miały one krótki rozstaw osi i były wyposażone w mocne silniki Ansteda. Zbudowano je z myślą o zdobyciu szczytu Pikes Peak. Samochody zajęły pierwsze i drugie miejsce zdobywając puchar Penrose. W 1924 roku firma powtórzyła sukces. Kierowca Otto Loesche w czasie 18 minut i 15 sekund zdobył szczyt. Puchary są obecnie eksponatami w Muzeum Reynoldsa w Connersville.
Tego samego roku, krewny przedsiębiorcy, Frank Ansted, będący prezesem Lexingtona ogłosił na konferencji prasowej na New York Auto Show powstanie koncernu motoryzacyjnego, nazwanego United States Automotive Corporation. Uwaga, nie można tej firmy mylić z innym koncernem United States Motor Company (USMC). USAC powstała przez połączenie firm Lexingtona, Ansted i Connersville Foundry Corporation w jedną cąłość. Wartość tego przedsięwzięcia wyniosła 10 milionów dolarów. W tym samym roku miała miejsce szczytowa produkcja lexingtonów: ponad 6 tysięcy sztuk.
16 grudnia roku 1921 William Durant, założyciel General Motors i były jego prezes, zamówił 30 tysięcy silników Ansteda do swojego samochodu, Durant Six, produkowanego w Muncie w stanie Indiana. Wówczas wmieszał się Alanson Brush, założyciel i projektant samochodu marki Brush. Brush był wtedy inżynierem doradzającym w General Motors. Pod koniec tego roku A. Brush oskarżył firmę Lexington o naruszenie jego patentów w sprawie silników Ansteda. Odbiło się to negatywnym echem w prasie.
Powojenna recesja dotknęła wiele firm, także motoryzacyjnych, solidnie je przetrzebiając. Nie ominęła także firm Lexington Motor Car Company i United States Automotive Corporation. Produkcja w 1922 roku spadła o dwie trzecie w stosunku do produkcji z 1920 roku. W 1923 roku firma Ansted Engine Company i nieco później Lexington zostały przejęte przez Duranta. W latach 1926-27 obie firmy odbił od Duranta biznesmen Errett Lobban Cord, właściciel Auburn Automobile Company. Etapami dokonywała się agonia Lexingtona.
Cord zainwestował dwa miliony dolarów w fabrykę i jej możliwości produkcyjne. Wyposażenie było porównywalne z najnowocześniejszymi fabrykami motoryzacyjnymi na świecie. Był to imponujący kompleks dwudziestu budynków na obszarze 82 akrów (330 hektarów), zaś w fabryce do dyspozycji było 140 tysięcy metrów kwadratowych. Można było tam produkować 400 nadwozi i 250 samochodów dziennie.
Na przestrzeni lat firma oferowała szereg modeli, które się zmieniały pod względem wyposażenia i wymiarów. I tak wczesne lexingtony w latach 1910-1913 miały czterocylindrowe silniki, zaś ich podwozia miały rozstaw osi wynoszacy od 116 cali (2,946 mm) do 122 cali (3,099 mm). Rok 1914 zaznaczył się wprowadzeniem do oferty sześciopcylindrowego silnika osadzonego na nowym podwoziu o rozstawie osi 130 cali (3302 mm). Rok później model Light Six miał rozstaw osi 128 cali (3251 mm) i mocniejszy silnik 29 KM (22 kW), zaś model Supreme Six miał rozstaw osi 130 cali (3302 mm) i silnik o mocy 41 KM (31 kW).
Do wyboru były nadwozia trzyosobowy roadster, 5-, 6- i 7-osobowy tourer oraz 7-osobowa limuzyna. W 1916 roku model Thoroughbred kosztował 2875 dolarów, model Minute Man Six z nadwoziem tourer kosztował 1350. Oba miały na wyposażeniu elektryczny klakson. Dla porównania produkowany już wtedy model Ford T kosztował 440 dolarów, Colt Runabout 1500 dolarów, Brush 485 dolarów. W 1919 firma oferowała nowe modele z zamkniętymi nadwoziami. Nosiły one wdzięczne nazwy Coupelet, Sedanette i Salon Sedan. Wszystkie miały ten sam rozstaw osi 122 cali (3099 mm) i były napędzane sześciocylindrowym silnikiem. W latach 1921-22 przygotowano nowe modele, nazwane Series S i Series T.
Poniższa lista dotyczy produkcji lexingtonów z rozbiciem na poszczególne roczniki. Jak widać, szczyt produkcji był w 1920 roku i wyniósł dokładnie 6,128 egzemplarzy.
1909 - 123
1910 - 625
1911 - 939
1912 - 1,013
1913 - 1,915
1914 - 1,612
1915 - 2,814
1916 - 3,115
1917 - 3,917
1918 - 4,123
1919 - 3,124
1920 - 6,128
1921 - 4,236
1922 - 2,114
1923 - 1,330
1924 - 498
1925 - 339
1926 - 183
